Intensieve periode

Ik heb al een tijdje niets op deze site geschreven. Niet omdat ik niks heb meegemaakt; integendeel.

De afgelopen periode is ontzettend intensief geweest, vooral mentaal. Hoewel ik erg heb opgezien tegen het MDT en mij daar in eerste instantie erg tegen heb verzet, is mijn mening totaal bijgesteld. Dit traject is voor mij zo leerzaam en prettig! Ik ga op dit moment gemiddeld 3x per week naar het MDT, daarnaast werk ik nu 3 uur per week.  

De behandeling bij het MDT is heel breed en uitgebreid. Vaak gaat het niet eens over je klachten en je beperkingen, maar er komt veel meer ter sprake: persoonlijkheid, leven, zingeving, werk, leefstijl, regels/wetten m.b.t. ziekte, wat houdt gezondheid in, het relativeren van gedachtes/gevoelens in bepaalde situaties, hoe (h)erken je de signalen die je lichaam geeft, ontspanningstechnieken, aandachtstraining, sociale vaardigheden en nog veel meer. Daarnaast is er ook fysiek gedeelte: indoor (fitnessapparaten, grondoefeningen, enz.) en outdoor training, Phoda training en fysiotherapeutische handelingen. Hiervoor heb ik aan het begin van het traject mijn persoonlijke doelen opgesteld, en daar gaan we in deze weken mee aan de slag. Op die manier bepaal je je eigen trainingsprogramma voor een groot gedeelte.

Natuurlijk zijn niet alle gesprekken even leuk, houden ze me vaak een spiegel voor en lijken ze dwars door me heen te kijken, uiteindelijk zet het me toch aan het denken en verandert er toch iets. En vooral het nadenken en het constant met jezelf bezig zijn maakt het allemaal heel intenstief. Maar er wordt wel iets doorbroken: de manier waarop ik tegen het ziek-zijn aankijk, het niet (durven) bewegen omdat ik dan extra klachten krijg, het gevoel van alles te moeten en de regie dreig kwijt te raken op mijn eigen leven... Door andere patienten hierover te horen praten, de behandelaars die hier hun eigen kijk op hebben, de begeleiding in de dingen die ik moeilijk vind of niet meer doe, en uiteindelijk ook het zelf ervaren dat mijn kijk op dingen en mijn manier van omgaan met de situatie niet altijd de beste manier hoeft te zijn (en daar was ik wel van overtuigd); dat opent wel mijn ogen.

De vele gesprekken, het praten over je gevoel, de groepstherapieen, dat zag ik totaal niet zitten. Maar ook dit vind ik uiteindelijk niet onprettig (hoewel het mij wel veel moeite kost). En natuurlijk ben ik het niet met alles eens, en kan ik met bepaalde dingen persoonlijk niets, dat hoeft ook niet. Het is mijn traject en ik mag eruit halen wat voor mij zinvol is.

De weken vliegen voorbij: over 2,5 week zit de helft van het traject er al op!

Naast dit alles ben ik ook bezig met het tweede spoor: een adviesbureau dat mij ondersteunt bij het vinden van een passende baan (niet bij mijn eigen werkgever). Inmiddels heb ik een aantal testen gedaan (competentietest, beroepentest) en deze zijn besproken. Vervolgens gaan we ons orienteren op banen die mij leuk lijken of die geschikt kunnen zijn.  

De octreotide injecties heb ik nog steeds ongebruikt in huis liggen. Ik merk dat ik zonder de injecties wel veel vermoeider ben (ik moet 's middags toch vaak wel weer slapen), ik ben duizelig wanneer ik vermoeid ben en mijn hart slaat weer sneller en onregelmatiger. Maar met voldoende rust en momenten dat ik tussen de verschillende therapieen door bij het MDT even kan liggen, hou ik het tot nu toe nog redelijk vol.

Dus: vol goede moed ga ik de komende weken tegemoet!