Jaarwisseling

Het is oudjaarsdag. Vannacht wordt het jaar afgesloten. Een goed moment om eens terug te blikken op het afgelopen jaar.

Er is veel gebeurd in 2013. Een jaar met heel veel dieptepunten. "Om ergens uit te komen, moet je er eerst doorheen gaan". Nou, dat heb ik geweten! Maar dit heeft uiteindelijk al wel tot hele mooie dingen geleid, waardoor ik heel dankbaar terug kijk op het afgelopen jaar. De afgelopen jaren heb ik veel moeten inleveren, maar heb er ook veel voor teruggekregen.

Begin van het jaar had ik geen doelen voor ogen:

Ik ben ziek en ben tot weinig in staat. Dan is het erg moeilijk en eng om vooruit te kijken, want wat heeft de toekomst mij nog te bieden? Mijn leven is niet meer zoals eerst en niemand weet of ik dat leven weer terug zal krijgen. Het levert frustratie op: ik wil zo graag, maar mijn lichaam werkt niet mee. Mijn doorzettingsvermogen en wilskracht worden keihard afgeremd door de vermoeidheid en andere lichamelijke klachten. En natuurlijk ben ik ook weleens boos: waarom moet ik ziek worden, waarom ben ik het leven kwijtgeraakt dat ik had. Daarnaast ervaar ik ook onzekerheid: mijn lichaam is niet meer te vertrouwen, maar ook de toekomst is onzeker.

Uiteindelijk ben ik met het revalidatietraject gestart en daar draait alles om het stellen van (haalbare) doelen. Toen ik daar binnenkwam, was mijn enige doel: "beter worden". Daardoor ben ik blijven "wachten" totdat de POTS over zou gaan, met hulp van medicatie/andere hulpmiddelen of spontaan. Want wat vanzelf komt, zal ook vanzelf wel weer verdwijnen. Ik durf niet te accepteren dat ik ziek ben, en ik ben bang om vooruit te kijken. Maar als je je alleen op het "beter worden" focust, vergeet je dat er tussen ziek zijn en beter worden nog heel veel meer zit. 

Bij de start van het traject moest ik doelen opschrijven. Door het stellen van haalbare doelen, word je gedwongen om voorzichtig aan weer naar de toekomst te gaan kijken. Voordat ik aan mijn doel begin, ervaar ik angst en onzekerheid: "Ik kan dat niet!". Wanneer blijkt dat het wel lukt (ook al gaat het niet zoals "vroeger"), maakt dat gevoel plaats voor verbazing. "Hoe is het mogelijk! Ik dacht dat ik het niet kon, maar het lukt!". Elke keer wanneer ik een doel behaal, motiveert dat om verder te gaan. Wanneer er meerdere doelen behaald zijn, komt er een soort trots tevoorschijn. "Het gaat niet vanzelf, en het is zwaar, maar ik heb het wel gedaan!". Ik heb veel van deze processen doorgemaakt wat echt niet zonder slag of stoot is gegaan, maar wat er wel voor heeft gezorgd dat ik het afgelopen jaar veel angsten heb overwonnen, maar ook veel andere dingen heb meegemaakt wat zonder de POTS niet op mijn pad was gekomen, bijvoorbeeld:

* Fietsen. Mijn doel was een kwartier en dat is behaald! Eerst met therapeuten, vervolgens met ouders/vrienden.
* Zwemmen. Mijn doel was 6 baantjes en dat is behaald! Eerst onder begeleiding van een zweminstructeur, vervolgens met een vriendin.

* Stukjes wandelen. Mijn doel was een half uur en dat is gedeeltelijk behaald (niet aan 1 stuk door, maar met zitpauzes tussendoor). Onder begeleiding van therapeuten: eerst op de loopband, later op de parkeerplaats. Vervolgens op de openbare weg, waar ik vervolgens ook met mijn ouders/vrienden heb gelopen.

* Zelfstandig autorijden, vervolgens zelfs een stuk over de snelweg. Heerlijk om deze vrijheid weer te mogen voelen! Het lukt niet altijd, en ook niet onbeperkt achter elkaar, maar elk stukje vrijheid dat ik erbij krijg is meegenomen!

* Een aantal dagen in een Tibetaans instituut doorgebracht. Hoewel ik mij hier echt niet thuis voelde, is het wel een bijzondere ervaring geweest.

* Op 7 verschillende afdelingen gewerkt. Dit heeft voor onrust gezorgd, maar ik heb er ook veel van kunnen leren (en veel nieuwe mensen mogen ontmoeten).

* Twee dagen naar zee geweest. De zeelucht; ik verlangde ernaar, maar ik dacht dat het niet meer zou lukken om daar te komen. Geweldig wanneer dit (met hulp van een vriendin) wel lukt!

* Een week op een camping doorgebracht. Sinds de POTS ben ik niet meer op vakantie geweest. Het is nog te vermoeiend. Mijn tante stelt voor om in Nederland op een camping te gaan staan waar alles al klaar staat. Het is zo fijn om even weg te kunnen zijn, afstand te kunnen nemen van alles wat er zich thuis afspeelt.

* Bijzondere vriendschappen gekregen.

* Opener geworden.

* Eerlijker tegenover mezelf geworden.

* Bioscoop/theater, winkelen en naar vrienden toe kunnen gaan. Hoewel ik alles goed moet plannen om voldoende energie op te bouwen en de rolstoel nog wel regelmatig nodig heb, voelt het goed om weer uitstapjes te kunnen maken.

Ik heb het traject op mijn eigen manier voortgezet. Ik volg op dit moment wekelijks verschillende therapieen, waarin ik dit voor ogen houdt: "Als je niet bereid bent een berg te beklimmen, zal je nooit van het uitzicht kunnen genieten". Het is niet de makkelijkste weg, maar uiteindelijk is het voor een goed doel! 

2014 zal in de eerste plaats vooral veel spanning op gaan leveren, maar ook duidelijkheid waar ik zoveel behoefte aan heb. Ik zal straks weten hoe de situatie qua werk en financien zal zijn en dan volgt er hopelijk een periode van rust en acceptatie. In 2014 zal ik daardoor geen druk meer ervaren van het "moeten". De situatie zal dan duidelijk worden, de grens hoef ik niet meer steeds op te zoeken en over te gaan. Ik zal moeten accepteren dat het op dat moment is zoals het is (waarbij ik nog altijd de hoop en vertrouwen heb dat het in de toekomst beter zal gaan).
Ik zal 2014 in stappen met angst, onzekerheid, verdriet, boosheid, frustratie, maar ook hoop, kracht, positiviteit, doorzettingsvermogen, dankbaarheid.

Ik hoop 2014 te kunnen afsluiten met rust, zekerheid, vreugde, dankbaarheid, trots, meer behaalde doelen, energie en acceptatie.

Ziek zijn betekent niet het einde van alles. Het kan een begin zijn van een nieuwe fase.

Ik wens alle lezers een hele goede jaarwisseling en veel gezondheid toe in het nieuwe jaar!!!