Jaarwisseling
Het einde van het jaar is in zicht. Een mooi moment om weer eens terug te blikken op dat wat geweest is.
Qua gezondheid was het een bewogen jaar. Ik heb 2 behoorlijke terugvallen gehad, waarbij ik beide keren naar de SEH ben gebracht in verband met de klachten. Na de eerste terugval, in februari, begon ik weer op te bouwen en leek het allemaal redelijk goed te gaan; alles was stabiel. De balans in werk en rust was gevonden. Tot de tweede terugval kwam. Het blijft ontzettend onverwachts en moeilijk te accepteren. Op het moment dat je denkt dat je het onder controle hebt, dat je weet wat je kunt en daarnaar handelt, blijkt dat toch niet de manier te zijn om het te voorkomen. Het lichaam blijft de baas en reageert op zijn eigen tijd en op zijn eigen manier. Ik was op de goede weg met het accepteren van mijn klachten en mijn huidige leven, maar de schommelingen maken het er niet makkelijker op. Daardoor heb ik moeite gekregen met de acceptatie. Waar doe ik goed aan, hoe kan ik het voor zijn? Helaas, dat kan niet. Het is puur een kwestie van zoveel mogelijk genieten en dankbaar zijn zolang het kan en je erbij neerleggen als het een tijd minder goed gaat.
Soms ga ik nog de mist in. In mijn hoofd kan ik nog datgene wat ik een jaar geleden kon, maar mijn lichaam heeft een paar stappen terug gedaan. Op sommige momenten word ik geconfronteerd met het feit dat ik nu (nog) niet op dat niveau zit en dat is moeilijk. Maar met vallen en opstaan leer ik van deze "fouten".
De Levine training heb ik voorlopig gestaakt. Het ging meerdere keren niet goed, dat wil zeggen dat ik voor langere tijd op de grond kwam te liggen en opgehaald moest worden. Het lijkt (op dit moment) te intensief te zijn. Of het sowieso haalbaar is weet ik niet, zodra ik weer een periode stabiel ben wil ik het nog een kans geven. Ik ga nog wel 2x per week naar de fysio, maar train nu meer op gevoel. Ik train nu op de ligfiets en wandel op de loopband, allebei een aantal minuten. Daarnaast doe ik de 4 krachtoefeningen nog.
De WIA keuring bij het UWV is eindelijk achter de rug. Ik ben gedeeltelijk afgekeurd: 72%. Hoewel ik natuurlijk al lang wist dat deze keuring eraan zat te komen en ik graag wilde dat er duidelijkheid kwam, vond ik het toch moeilijk om een onbekend iemand te horen zeggen dat ik afgekeurd ben. Natuurlijk, in deze situatie ben ik blij dat mijn klachten en inzet erkend worden en ik financieel niet zo erg in de problemen kom. Maar het is ook weer een harde bevestiging dat ik ziek ben. En daar kan ik mij toch nog moeilijk bij neerleggen. Ik wil zo graag normaal functioneren, niet meer na te hoeven denken bij alles wat ik doe, niet bij alles wat ik doe geconfronteerd te worden met de klachten, niet telkens weer de bevestiging te krijgen dat ik beperkingen heb, niet gewoon dat leven kunnen leiden wat de meeste leeftijdsgenoten hebben. Om daar te lang bij stil te staan, heeft geen zin. Het is zoals het is. Maar natuurlijk blijf ik ook voor het komende jaar heel erg hopen dat er verbetering zal komen, dat er een oplossing of oorzaak gevonden gaat worden. Tot die tijd probeer ik wat van mijn leven te maken, ook al is dat echt niet het leven dat ik een aantal jaar geleden voor ogen had.
Of ik goede voornemens heb? Nee, als ik al een voornemen heb wil ik daar niet mee wachten tot het nieuwe jaar. Het leven laat zich niet leiden, wij mensen laten ons wel (ver)leiden. Dat eerste kunnen we niets aan veranderen, het tweede wel.
Ik wens alle bezoekers van mijn site een heel fijn, gelukkig, maar vooral gezond nieuwjaar toe!