Leven na het traject

Het multidisciplinair traject is alweer een paar weken geleden geeindigd.

Het is logisch dat het stopte, voor iedereen is er een behandeltraject van 4 maanden. Daarna moet je het zelf gaan doen; al het geleerde in de praktijk gaan brengen.

Maar ik merk wel dat het lastig is. Tijdens het traject kwam ik al tot de conclusie dat ik tijd tekort zou komen, en dat is ook gebleken. Van de meeste clienten hoorde ik de laatste weken dat ze er klaar voor waren om te stoppen met de behandeling. Velen waren alweer volop aan het werk. Een aantal clienten werden de dagen dat zij naar het traject moesten gaan wel zat, maar vonden het wel spannend om het echt los te moeten laten. Maar wat mij betreft had het nog een paar maanden mogen duren. Niet alleen omdat ik mij er echt thuis voelde en begrepen voelde, maar ook omdat het zo leerzaam was. Het was een plaats waar ik gemiddeld 3x per week een aantal uren per dag kwam. Daardoor bouw je een goede band op met de therapeuten. Het was een plaats waar ik altijd terug kon vallen op iemand, waar ik elke dag weer in de goede richting werd gestuurd. En nu is die begeleiding weggevallen. En uiteindelijk weet ik natuurlijk ook wel wat mijn valkuilen zijn, waar ik aan moet werken; wanneer ik iets doe/zeg hoor ik vaak in gedachte wat de therapeuten hiervan zouden zeggen. Maar de praktijk en de theorie blijven verschillende dingen. In december zal de eerste terugkomdag zijn. Gelukkig bijft er wel de mogelijkheid om te mailen/bellen/een keer een gesprekje te hebben wanneer dat nodig mocht zijn.