Opkrabbelen

Gelukkig, het ergste lijkt achter de rug te zijn. De terugval is hopelijk weer ten einde. Ik vind de periodes dat het zo slecht gaat wel moeilijk te accepteren. Zolang het stabiel is, kan ik uiteindelijk een weg daarin vinden. Maar het onvoorspelbare, het plotselinge "terug bij af" zijn, dat maakt dat ik soms het vertrouwen even verlies en moedeloos wordt. 

Maar goed, inmiddels ben ik weer een aantal keer op mijn werk geweest: 2x 1 uur en 1x 2 uur. Ik merk dat ik dit weer op moet bouwen: de concentratie proberen terug te krijgen en de uren dat ik op een bureaustoel kan zitten proberen uit te breiden.

Ik heb ervaren hoe snel je eraan went wanneer je iets simpels kunt doen zonder klachten. Bijvoorbeeld zitten: wie denkt er ooit over na hoe fijn het is om klachtenvrij te kunnen zitten? Ik kon dit uiteindelijk zo'n 4 uur achter elkaar en vond dit op den duur heel normaal. Tot het moment dat het nog geen 5 minuten lukt. Weer een mooi leermoment om dankbaar te zijn voor alles wat mogelijk is, al is het nog zo klein en lijkt het nog zo onbelangrijk.

De training bij de fysio heb ik ook weer opgepakt. De eerste keren hebben we voorzichtig aan gekeken wat wel/niet kon en hoe de hartslag reageerde. Twee dagen geleden heb ik voor het eerst weer een Levine-training gedaan. We beginnen niet waar ik was geeindigd, maar gaan een aantal weken herhalen. 

Ook ben ik bij een ergotherapeut geweest. Vanuit mijn ziekenhuisopname kreeg ik het advies om iemand te zoeken die kon helpen bij het op de juiste manier ademhalen. Wordt vervolgd..

Afgelopen week heb ik de WIA-keuring gehad bij het UWV. Binnen 4 weken kan ik daarvan de officiele uitslag verwachten.