Terugval
Nog maar kort geleden schreef ik dat de balans was gevonden, ik voelde mij redelijk goed. En dat was ook zo!
Helaas kan ik dat op dit moment niet zeggen...
6 dagen geleden begon het als volgt:
Er staat weer een training bij de fysio op het programma. De vorige training ging verbazingwekkend goed, dus ik stap vol vertrouwen op de hometrainer. De warming-up van 5 minuten gaat goed, nu moet ik aan de piek beginnen. Een piek houdt in mijn geval in dat ik de weerstand iets verhoog, maar ik blijf in een vrij langzaam tempo fietsen (want bij de training draait het om mijn hartslag). Al erg snel komt mijn hartslag boven de zone uit waar deze tussen moet blijven. Ik probeer de weerstand van de fiets en de kracht waarmee ik trap te verminderen, in de hoop dat de hartslag zakt. Het werkt niet. Binnen korte tijd stijgt mijn hartslag boven de 180 en ik voel mij niet goed. Ik roep de fysiotherapeut erbij. Hij laat de weerstand nog verder zakken, maar de hartslag daalt niet. Ik word van de fiets gehaald en ik ben voorovergebogen op een stoel gaan zitten, waar ik Dextro krijg. Ik blijf mij slecht voelen en ga op de behandelbank liggen. Daar lijkt het na een half uur wat op te knappen. Ik ga naar de wachtkamer om mijn schoenen te wisselen, maar vervolgens word ik weer niet goed. Ik ga op de grond zitten en heb het gevoel weg te vallen. Uiteindelijk ben ik weer plat gelegd, benen omhoog en heb ik bouillon gekregen. Ik blijf mij slecht voelen en in dit gedeelte mis ik voor mijn gevoel wat momenten. Het ziekenhuis is gebeld en mijn ouders komen naar de praktijk om mij naar het ziekenhuis te brengen.
Ik moet mij melden bij de Huisartsenpost. Deze sturen mij door naar de Spoedeisende hulp. Na uitgebreid lichamelijk onderzoek, bloedonderzoek, foto, hart-, bloeddruk- en zuurstofmetingen krijg ik na lang wachten te horen dat ik een nacht moet blijven ter observatie.
Ik kom op de hartbewaking te liggen. Het is inmiddels al tegen middernacht, dus de kamer is donker en de andere patienten slapen al. Ik heb dus geen idee waar ik precies terecht gekomen ben.
Ik ben erg moe, maar ik kan niet in slaap komen. Om half 4 's nachts begin ik meer pijn op de borst te krijgen. Ik heb nog steeds geen oog dichtgedaan. Om 4 uur besluit ik de verpleging te bellen. Er wordt direct een ecg gemaakt, welke ze gaat bespreken met de cardioloog. Het ecg is in orde, maar gezien de pijn wordt toch het protocol gevolgd door een spray onder de tong te geven om de hartklachten te doen verminderen. Na een half uur heeft dit nog geen effect. Opnieuw krijg ik een spray. Ook dit werkt niet, de pijn blijft en ik wil zo graag slapen.
Om 5 uur komt de verpleegster nog eens kijken. Ik ben nog wakker. Ik krijg een rustgevend tabletje, misschien is het onbewuste spanning en hier zal ik wel van gaan slapen. Wel zal er om 6 uur iemand komen om bloed af te nemen. De verpleging zou doorgeven dat ik dan waarschijnlijk wel suf zal zijn. Om 6 uur ben ik nog klaarwakker en voel ik mij nog hetzelfde.
Eind van de ochtend krijg ik een drankje voor de maag: daar zouden de klachten ook vandaan kunnen komen. Ook hier reageert mijn lijf niet op.
In de middag wordt er nogmaals bloed afgenomen, inclusief een bloedgas welke de zaalarts heeft geprikt. Later in de middag komt de zaalarts de uitslag vertellen. Er is niets accuuts gevonden. De hartslag is niet meer zo hoog als bij de fysio en er worden geen afwijkingen aan gevonden. Wel zijn de waardes van de bloedgas afwijkend: te weinig CO2 en te veel O2. Doordat ik pijn heb, ga ik via de borst ademhalen en dit kan (bij 10% van de mensen die dat doen) zorgen voor afwijkende waardes. In het ziekenhuis kunnen ze op dit moment verder niks voor mij betekenen, dus ik mag opgehaald worden om naar huis te gaan.
Toch weer een dubbel gevoel. In principe weet ik dat het hart (gelukkig) gezond is, toch is er dan weer de hoop dat er iets gevonden zal worden. Want hoe kan het ineens weer zo slecht gaan? Ja, het zijn POTS-klachten en ja, dat blijft onvoorspelbaar. Maar ik kan er zo weinig mee.
De eerste dagen ben ik bij mijn ouders thuis gebleven. Nu ben ik wel in mijn eigen huis. Ik kan nog nauwelijks zitten, heb nog pijn op de borst, heb geen energie en kan moeilijk geluiden verdragen. Al met al een flinke tegenvaller.
Ik was bijna vergeten hoe het leven met POTS ook kon zijn...Nou: zo dus! Het is weer extra duidelijk geworden hoeveel stappen ik gemaakt had en hoe "goed" het ging, vergeleken met nu. Zodra het weer beter gaat ben ik vastbesloten om ervoor te zorgen dat ik weer op dat punt beland waar ik vandaan kom!